Aşk Nedir ki? Acısı Ne olsun?

  Bu sabah kalktığımda içimde garip bir sıkıntı vardı. Sanki kalbimde bir ağrı sanki tüm korkularım senin olmamana bağlı. Aslında içimdeki herşey sana karşı biriken kin ve balçık gibi, katran gibi olmuş nefret hali.

  Hatıralarım sanki şimdi kapıya dikilmiş ve birazdan zil çalacak gibi. Ama yeni kalktım nöronlarım herşeyden ilgisini o kadar yitirmiş ki önce tütün sarmam lazım. Akşamdan kalmada değilim, ama nedense hayata tüm ilgimi kaybetmiş gibiyim. Tekrar tekrar seni yazmaktan bıktım usandım ama bu serzenişlerim bile seni tekrar yazmak biliyorum. Şimdi seni tekrar yazmaya başladım ya, yanıbaşımdaymışsın gibi. Ama her an uçup gideceksin ve sana olan kinim tekrar baskın gelecek, yakalayıp kanatlarını koparıcam. Şimdi aslında ilk hamleyi senin yapman ve bana tokadı çakman gerek çünkü; ben seni özledikçe karakterine bok atmaya devam edicem. Öyle ya da böyle seni aklımdan kalbimden , dünyamdan söküp atıcam. Ve tekrar dönmek istediğinde sana herşeyi ödeticem. Aslına bakarsan bi sana değil kinim, alayınızı Göt edicem ve gün gelip çattığında bana karşı tutumunuzdan tek tek söz edicem.

  Seni aklımdan çıkartıp kendi dünyamı kendim yöneticem. O gün bugün değil belki ama parayı bulup bende bigün günümü gün edicem. Ve geçmişe bakıp sadece küfredicem. Bu kadar kafiyeyle şair bile olunurmuş. Ama en berbat en rezil şiire bile değmezmişsin geç olsa da idrak ediyorum. Hani bak buna bile kafiye bulunur. Sen değilsin benim ilk hatam, zerre kadar değerin yok, hatta yazdığım en çirkin şiir kadar. Hani Volkan Konak diyor ya nalet çekilmez bir adam oldum, yorgun halim. İnsan gibi karşıma çıkıp konuşsaydık, son gün bari. Neyse şimdi bişeyler söyle mutluluğuna dair.

  Neyse yha s.ktir et gitsin. Eminim çocuğun ve kocanla mutlusundur. Ve beni zerre hatırlamıyosundur bile. İşte en çokta bu koyuyor. O kadar yalnızım ki, yalnızlık bile beni terketti gibi. Kadehler bile zevk vermiyor, gerçi bunu ben seçtim. İçimde ümide dair ne varsa katlettim. Ama en çok koyan yanı da bunu ben seçmedim. Sen seçtin bunu ve ben yaşıyorum yalnızlığı. Bi kalem bi kağıt, kafamda kelimeler cümleler s.kişiyor. Boş bi cadde boş bi kafa dağınık saçım ve pis sakalım, sonra aniden şimşekler ve yağan bi yağmur. Sokak lambasının altında eli titreyerek kağıda çizikler çizen bi ayyaş. Ve geri kalan tüm insanlığın içi boşaltılmış, düşüncelerim karışık, kader doğarken yazılmış mı yoksa bunu ben mi seçtim. Fillerin hortumları ve zürafaların kaydırak olduğu eski mahalle parkımız. Bunları düşünürken en etkili uyuşturucu bünyeme girmiş gibi şimşekler ışıklar ve çok hızlı çalışan beyin aktivitesi. ve belli belirsiz yüzün, yansıman. Bi s.ktirol artık...

  Hatırlamaya çalışıyorum, o masum o tertemiz yüzünü, sonra kan kırmızısı şakaklarımdan damarlarımın nabzını hissedip vazgeçiyorum. O zamanlar imkansızlıktı belki  bişeyler, ve sen imkansızlığın ta kendisiydin. İmkansızlığın en güzel noktasının mahrumuyum. Ben el olurum olmasına da sen elle bayram edersen beni kendime kaç kadeh getirir. Bizim bir başlangıcımız olmadı ki sonumuz olsun. E gideceksen kalbimden, keşke hiç gelmeyeydin. Bu yazıyı okurken içindeki tezatlara dönüp dönüp bak, senden nefret ederken seni unutamamak ta neyin nesi. Bir adiyim, bir deli aşık, yani sevgi hesaplanamaz. Belki de bu seni yazdığım son gece son yazı olmayacak biliyorum. Ama bensiz mutlu olama..